Loslaten, hoe?

Laatst las ik ergens in een blad een artikel over “loslaten”. Ik was het al bijna vergeten, totdat ik in een ander magazine ook weer een zin tegenkwam hierover. Gedachten loslaten bij een meditatie, beelden loslaten als een gebeurtenis te heftig is, kinderen loslaten als ze opgroeien…het woord loslaten is wel erg nadrukkelijk aanwezig naar mijn idee. Bij mij komt dan de vraag naar boven: Hoe kun je iets of iemand loslaten?

Ik begrijp dat “loslaten” te maken heeft met iets krampachtig willen vast houden of ergens controle over willen hebben. Vaste structuren, bezigheden zoals werk, omgang met bepaalde vrienden of familieleden zijn zo in ons leven verweven, dat we uit gewoonte soms de dingen doen zoals we die altijd deden. Sommige gewoonten of banden met mensen kunnen daardoor als een beknelling gaan werken, soms bewust, vaak onbewust. Als een situatie of persoon verder van je af staat, is loslaten eenvoudiger, dan als het om je partner of kinderen gaat.

Het volgende voorbeeld zal bij veel moeders herkenning oproepen. Toen mijn kinderen naar de basisschool gingen, reed ik jarenlang met ze mee. Zolang ik meeging, reden we met z’n allen veilig door de drukke straten. En ineens kwam het moment, dat ze toch wel te groot werden om elke keer mee te gaan. De eerste paar keren luisterde ik een kwartier lang of ik geen sirenes hoorde. Als de school uit ging, keek ik elke keer op de klok om te kijken hoe lang ze onderweg waren. Zodra er meer tijd verstreek dan nodig was, begon het in mijn buik toch wat strakker aan te voelen. In die jaren hadden kinderen nog geen mobieltjes, laat staan whatsapp om even contact te hebben. Als ze thuis kwamen, was er altijd een logische verklaring voor het feit dat ze iets later waren. Vaak heb ik gedacht, dat ik me niet aan moest stellen en ze toch een keer moest loslaten. Maar het zijn wel mijn kinderen…

Inmiddels heb ik al heel wat buikpijn gehad. Ze groeiden op en gingen naar andere scholen, gingen tot diep in de nacht uit, leerden autorijden, zochten opleidingen uit in andere steden. Steeds werden grenzen verlegd en iedere keer als ik gewend was aan een bepaalde situatie, kwam er wel weer iets nieuws. Als moeder leer je op een gegeven moment je aan te passen en er mee om te gaan.

En toch, toen ik weer las over loslaten, dacht ik: Nee, mijn kinderen kan ik niet loslaten. Ze zijn te veel een deel van mij en mijn leven. Ineens kwam ook het besef, dat ik dat ook niet hoef te doen. Wat meer bij mij past is, dat ik het kan zien als een “laten zijn”. Ik kan naar de situatie kijken en voelen dat het goed is, zoals het is.

Mijn kinderen zijn zelfstandige jongvolwassenen met hun eigen leven. Tot nu toe hebben ze laten zien, dat ze dat leven aankunnen. Ik ben trots op wat ze al ontdekt hebben over de wereld en zichzelf en wat ze daarbij bereikt hebben… alle drie op hun eigen unieke manier. Ik kan het laten zijn en wat misschien wel het belangrijkste is, ik kan mijn kinderen laten zijn wie ze zijn. Door mijn vertrouwen en acceptatie kunnen zij hun eigen weg afleggen. En ze weten dat ze me altijd kunnen bellen of appen, als ze me nodig hebben.

Wat laat jij voortaan “zijn”?

 

Geschreven door:
Ellen van den Ende
Lotus: Praktijk voor massagetherapie

Geïnspireerd? Deel dit artikel met vrienden!
Share on Facebook
Facebook
0Tweet about this on Twitter
Twitter
Pin on Pinterest
Pinterest
0Email this to someone
email

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site wordt beschermd door reCAPTCHA en GooglePrivacy PolicyenServicevoorwaarden toepassen.