Ken jij het stemmetje in je hoofd dat zegt: “Dat kun je toch niet?” Als je dit zinnetje niet hoort, dan hoor je misschien een andere zin die jou probeert onderuit te halen.
Ik heb het stemmetje met deze zin in ieder geval wel. Soms is het rustig en soms schreeuwt het erg hard. Vooral als ik iets nieuws wil opstarten of iets in mijn leven wil veranderen. Dan hoor ik luid en in de herhalingstand dit zinnetje. Ik heb er vaak naar geluisterd en daardoor mijn ideeën of wensen in de ijskast gestopt. Het is een zelfbeschermingsmechanisme dat er voor zorgt dat je vooral niets geks gaat doen en alles bij het veilige oude houdt.
Een paar maanden geleden deed ik mee aan een groepsmeditatie met het thema “ de heftigste blokkade in jezelf”. Ineens kreeg ik het beeld voor me van de wiskundeles in mijn derde leerjaar Havo. Ik zag de docent en het schoolbord. In de verte hoorde ik mijn naam en de vraag of ik voor de klas wilde komen om de som op het bord uit te werken.
Voor veel mensen is dit niet zo schrikbarend, maar voor mij is dit de diepste vernedering geweest. Misschien bedoelde de docent er niets mee, maar hij wist wel hoeveel problemen ik met wiskunde had en dat ik dat jaar geen enkele voldoende had gehaald. Na dit incident heb ik geen moeite meer gedaan om wiskunde te leren of te begrijpen. Achteraf was dit voor mij waarschijnlijk de druppel die de emmer deed overlopen. Jaren daarvoor op de (toen nog) lagere school had mijn leraar van de 6de klas wat rekenen betreft de hoop voor mij ook al opgegeven. Hoofdrekenen en lange verhaaltjessommen waren voor mij toen al een drama.
Jarenlang zijn er daardoor bewust en onbewust seintjes op mij afgevuurd “Jij kunt niet rekenen”. Op den duur ben ik daar ook in gaan geloven en bij een lastige situatie of de opstart van iets nieuws werd dat in mijn hoofd vertaald naar “Ik kan dat toch niet”. Mensen in mijn omgeving hebben me echt “moeten” overhalen om mijn praktijk te gaan starten. Zij zagen mijn kwaliteiten, maar ik wilde mezelf beschermen tegen de teleurstelling, dat mensen niet tevreden zouden zijn.
Het beeld dat ik kreeg tijdens de meditatie, gaf mij op dat moment ook een ongelofelijk mooi inzicht over hoe diep geworteld dit in mij heeft gezeten. Op alle vlakken saboteerde ik mezelf onbewust via het beeld dat ik voor de klas sta en de som niet kan uitrekenen. Met dat inzicht kan ik mezelf ook bevrijden van deze stem door liefdevol naar het beeld te kijken en te accepteren dat het zo gegaan is. Ik heb zoveel bereikt en gedaan in mijn leven. Dat is zoveel meer waard, dan die reken- en wiskundelessen.
De grootste overwinning op mijzelf qua rekenen was het behalen van mijn diploma Algemene Economie op Mavo-niveau. 25 jaar geleden heb ik dat vak op aandringen van mijn man via volwassenonderwijs gevolgd. Hij zag mijn onzekerheid en vond dat ik het in ieder geval kon proberen. Dat lichtpuntje zit zeker in mijn rugzak, maar verder schuif ik alles wat met rekenen te maken heeft terzijde. Daar zijn anderen toch beter in!
Welk stemmetje hoor jij? Luister je daarnaar of stap je over je angsten heen?
Geschreven door:
Ellen van den Ende
Lotus: Praktijk voor massagetherapie
