“Let eens op je taalgebruik, je gebruikt steeds het woord ‘je’, terwijl je ‘ik’ bedoelt.”
Deze opmerking zette me in 2008 op een pad naar bewustwording, naar leren luisteren naar mezelf. Wat zorgde ervoor dat ik blijkbaar een soort afstand nam van mijn situatie? Niet lang na die opmerking, viel het me overal op. Toen een wielrenner op tv terugblikte op een lange, zware rit, zei hij: “Aan het begin van de rit voelde ik me topfit, maar je wordt zeker wel vermoeid na zo’n zware, warme dag.” Waardoor kwam dat eigenlijk?
Het verleden speelt door in het nu
De wielrenner, zoals zoveel van ons, heeft na een zware dag geen interesse om zijn gevoelens onder ogen te komen en besluit de situatie buiten zichzelf te praten, wat terug te herkennen is in het gebruik van “je”. Maar stel dat op het moment zelf en/of erna neem of krijg je niet meer de gelegenheid om een negatief geladen ervaring emotioneel te verwerken.? Wat dan?
Als kind is het volkomen normaal om bij een tijdelijke overprikkeling, of dat nu een val is of een teleurstelling, even te huilen of heel boos te zijn. Dat wordt toegelaten, beter zelfs, het wordt als volkomen normaal beschouwd. Wanneer we de volwassenheid bereiken is dat echter voorbij. Er wordt geacht dat wanneer we gekwetst worden of er iets vervelends gebeurt, we daar mee om kunnen gaan. Even stoom afblazen wordt geaccepteerd, maar huilen om de situatie op het moment zelf? Nee hoor, dat kan echt niet! Je bent toch geen kind meer?
Een tijd lang ben ik steeds maar weggelopen voor mijn gevoelens. Pijn en verdriet, daar wilde ik niets mee te maken hebben. En zo sloop er bij mij een een beschermingsmechanisme binnen. Wat er dan dus ontstaat is dat het hoofd emotioneel afstand neemt van een emotionele situatie door er in de tweede persoon over te praten. Als je jezelf hierin herkent, duidt het er op dat je misschien in het verleden niet altijd, of misschien zelfs weinig, de ruimte hebt gekregen of genomen om je kwetsbaar op te stellen.
Voelen mag!
Pijnlijke ervaringen zijn krachtig en kunnen onprettige denkpatronen en emoties hebben verankerd in je systeem. Deze gedachten kleuren de manier waarop je je dagelijks leven ervaart. Het ligt in de menselijke aard om alles wat onprettig voelt te willen vermijden en emoties te onderdrukken.
Kun jij je een situatie herinneren waar je overdreven boos of verdrietig werd, maar achteraf eigenlijk niet snapt waarom je zó heftig reageerde?
Dat kwam omdat een negatieve emotie uit het verleden een weg vond om naar boven te komen. Op het moment dat je een situatie uit het nu een oude herinnering in de onderbewustzijn aanraakt, kan het dus zijn dat je – zonder dat je weet waarom – overdreven gepikeerd of gekwetst reageert. Er ontstaat een strijd, onze eigen strijd, tegen overgave voor dat wat is en dat wat zich telkens weer aandient: groei. Tegen veranderingen en nieuwe inzichten. Want dat is het enige einddoel van emoties, dat een situatie echt doorvoeld en erkend wordt.
Ik ben op dit moment nog aan het leren om mijn emoties niet weg te stoppen. Verdriet en pijn mag er zijn. Er geen oordeel aan te geven en het alleen maar observeren, door me heen laten gaan… een diepe zucht. Wat lucht dat op!
Hoe ga jij om met emoties?
Laat jij ze helemaal gaan, onderdruk je ze voor een ander tijdstip, of ervaar je maar weinig emoties?
Geschreven door: Mandy Esmee
